Flofjellveien.

Flofjellsveien går mellom bygdene Vollset i Sunnylven og Flo i Stryn. Dette er ein gammal ferdselsvei som er tatt godt vare på og som er mykje brukt både av fastbuande, av cruisturister og for andre som er i området. Dette er eit fantastisk turområde. Ein tur som egner seg for heile familien. Det går fint ann å ta med barnevogn..

Vegen har eit fint underlag. Det er stort sett grusvei med innslag av nokre steinete parti. Den er brei og fin meste parten av turen. Berre eit stykke forbi Stegholen er det litt smalere.  Frå Vollset til toppen av Flofjellet er det svak stigning. Fra Flofjellet og ned til bygda Flo er det bratt nedstigning.

Veien har ei historie som eg ikkje kjende til før googla litt om turen og les informasjonen som var langs veien. At gardane Vollset og Brekke sokna til Innvik og Stryn prestegjeld fortel litt om den veien dei måtte gå for å kome til kyrkje i gamle dager. Veien vart også brukt som postvei, friarvei og handelsvei.

Da eg starta på turen så tenkte eg at dette her blir vanskeleg å formidle. Inntrykka var så mange. Ord blir så fattige når ein skal beskrive naturen og stemninga ein opplever. Eg vil prøve å gje ein liten bit av det, resten må ein oppleve sjølv.

Denne turen er ca 10 kilometer  og med høgdeskilnad på 355-540-212 moh.

Men lat oss starte turen….

For å kome seg til Vollset, køyrer ein Fylkesvei 60 til Hellesylt. Når ein kjem ned til sentrum, er det skilta til Flofjellvegen til høgre. Da køyrer ein 12 kilometer innover Sunnylvbygda. Også bilturen inn dalen er flott. Korsbrekkelva med sine laksetrapper er fin å sjå på. Ein køyrer forbi Helset, Frøysa, Hole, Bjørdal, Brekke og kjem til Vollset.  Opp bygda ser ein mange store, fine og velstelte garder.

Når ein kjem heilt opp til Vollset (siste garden) står der skilt vidare til parkering Flofjellet. Ein køyrer da ca 500 meter lenger fram.

 

Veien er godt merka så det er ikkje fare for å gå feil. Respekter skiltet som fortel at det ikkje er lov å køyre lenger.

    

Logistikken kan være ei utfordring på denne turen. Vi valgte å ta med ein sykkel og Stig var den som sykla fram og tilbake for så å køyre til Flo for å hente meg.  Avtal gjerne med nokon om å bytte bil. Da kan ein ta felles matpause når ein møtes på fjellet.

Her ser ein tilbake til gardane på Vollset.

Ei gammal utelade som heilt sikkert har tjent til sitt formål i si tid.

   

 

Det er ein del grinder/led langs veien. Det er veldi viktig at ein let dei att etter seg da det er beitande dyr i området.

Det var lavt skydekke denne dagen, men sola jobba hardt og fekk tilslutt varma lufta slik at dei lave skyene forsvant. Grønt og frodigt heile turen.

Der ein måtte passere elver var det bygt gode og robuste bruer. Brukara er nok fra mellomkrigstida da det var veiarbeid her for å knyte bygdene på kvar side av fjellet saman.

 

Det er mange inntrykk når ein går på slike stier/veier. Lukta av dyr på beite, elva som buldrer, fuglane som kvittrer og når ein går langs dei tre vatna, Nestevatnet, Stegholvatnet og Angelsvatnet og høyrer «bolgeskvulpinga» da er livet herleg.

Det er laga til med fine kvileplasser langs veien. Fint å setje seg ned her og nyyyyte stillheita og kansje ein kopp kaffi.

Ved Nestevatnet var der mange fine naust på rekke og rad. Også båter som låg i terrenget. Kan tyde på at det er fisk i vatnet.

 

Eit av sela ved Nestvassætra.

  

Bilde 1: Ein utgått skosåle…..                     Bilde 2: Kva kom først, selet eller steinen??

Skal tru om dei tre bukkene bruse har gått over denne brua for å kome til seters for å gjere seg feite?

Veien snor seg vidare og enkelte plasser ser ein slike perler. Små hytter som ligg stilt og fredeleg med utsikt til Stegholvatnet.

Her i Stegholen er der veien er på det smalast. Det er her det har vore vansklegaste å bygge vei. Hammarane stuper rett i vatnet. På info skiltet finn ein mykje informasjon om veien. Ta deg tid til å lese, enten her på bloggen eller når du tek turen.

     

    

 

I Stegholen går fylkesgrensa mellom Møre og Romsdal og Sogn og Fjordane.

   

Her i Stegholen er veien på det smalaste med bratte hammer rett i vatnet. Anleggsarbeidarane som jobba her i mellomkrigstida sette opp stabbesteiner og ei form for rekkverk. Det er ikkje vanskeleg eller skummelt å gå her. Ein må berre passe litt ekstra på om ein har barn med seg.

Uten mat og drikke duger fjellvandrere  ikkje :-). Matpause når syklisten kom i retur fra Flo.

Fjellet i midten er Rinddalshynja. Den ser ein tydeleg fra Stryn sentrum.

Øvre Flosetra.  Setra for dei øvste gardane på Flo.

Skihytta på Flofjellet. Den høgaste toppen bak er Fedalsnibba. Les info om skihytta på infoskilt eller på bilda. Gammal stove.

   

No er vi på veiens høgaste punkt og ein ser i fjella på andre sida av Oppstrynsvatnet. Heilt til høgre skimter ein Skåla og så ser ein mot venstre Storskrefjellet og Tindefjell.

   

Til og med badestrand har dei på Flofjellet. Men som skiltet viser så vis hensyn ved bading.

Nedre-Flosetra høyrer til gardane lengst nede på Flo.

   

Bøndene på Flo har gått ilag om å bygge traktorvei til setrane på Flofjellet. Det er bratt nedstigning fra Øvste brekka.

Når ein er komt over høgaste punktet på Flofjellet og bjønde unndabakkjen får ein  fantastisk utsikt mot fjella på andre sida av Oppstrynsvatnet.

Ikkje noke problem å kome seg tørrskodde over elvane. Her er det godt tilrettelagt. Om ein går turen fra Flo og mot Vollset så må ein rekne med bratt oppstigning fra Flo. Høgdeskilnaden på turen er fra Vollset 355-540-212 moh.

   

Når ein kjem ned bakkane åpner landskapet seg og ein får eit glim av Flo.

Det seiest at da Per Bolstad kom ned bakkane her som 11 åring fekk han eit syn som han aldri gløymde. Det skal være her han fekk inspirasjonen til «Fagre Stryn».

Det er langs veien ein del skilt, men lite informasjon om kva namna betyder. Flott utsikt over Oppstynsvatnet. Når ein no kjem ned på markene og kjenner lukta av nyslått gras da er det sommer!!

   

Når ein har gått mellom desse to digre trea er ein komt ned på snuplassen på Øvste Flo. Det ein må passe på om ein starter turen fra Flo er at ein ikkje må parkere på denne snuplassen. Det kan skape problem for anna trafikk som skal nytte snuplassen. Litt før ein kjem fram til snuplassen står der eit skilt og ei postkasse. Det er ein lokal bonde som stiller litt av marka si til disposisjon for parkering.

Flott utsikt mot Erdalen og det mektige fjellet Hjellehynja og med frukttre i framgrunnen.

 

Reklame

Knutsdalen – Strynesetra

Ein ny tur er utforska og eg vil dele opplevelsane med dokke :-). Her er  mange fine plasser å utforske i eigen kommunen og i nabokommunane.

Denne gangen har eg plukka ut ein tur i nabokommunen, Hornindal. Turen går til Knutsdalen og Strynesetra. På denne turen kan ein gå, sykle, ta med barnevogna ja til og med køyre bil heilt fram. Og det kan no være eit godt alternativ om ein vil ta med nokon som ikkje klarer å gå turen sjølv :-). Det er fin grusvei heile vegen.

Turen fra Nygård til Strynesetra er ca 5,5 kilometer.

For å kome til utgangspunktet så køyrer ein Rv 60 mot Hellesylt. Når ein har køyrt ca 10 kilometer fra Grodås, kjem ein til krysset som går til Seljeset.

 Her tek ein av og køyrer ned til brua. Der tek ein til høgre og køyrer inn til dei to gardane på Nygård. Da eg gjekk turen snakka eg med ein bonde og eg fekk parkere bilen min på tunet hans. Men om ein køyrer nokre hundrede meter forbi gardane (køyr mellom dei to bolighusa) så kjem ein til ei ferist. Der er det plass å parkere bilen. Ein kan også køyre så langt som det er fast dekke. Der er det god plass å parkere. Ein står da i utmak, og ein må være klar over at her er beitande dyr som kansje er nyskjerrige på bilen din 🙂

Inntrykka står i kø allereide fra første trakk. Det er grøne marker som snart er klare for hausting, fremdeles snø i fjellsidene og fuglane som syng som dei er galne.

Nokon har gjordt det litt vanskeleg for seg sjølv 🙂

Gardane på Nygård ligg på ca 330 moh. Strynesetra ligg på ca 500 moh. Stigninga kjem på første del av turen.

Utsikten mot andre deler av Hondalen og fjella rundt er upåklageleg. Her ser vi mot Hornindalslida og det kjente fjellet Honndalsrokkjen som med sine 1529 moh ruver godt i terrenget.

Det er tydeleg at det er stor snøsmelting i fjellet no for Knutsdøla var stor og buldra godt. Men om ein vil er det muligheiter for å dyppe føtene  i ei av sideelvene. Om ein leiter finn ein kansje ein kulp så ein kan kjøle seg skikkeleg ned 🙂

  

Knutsdalen blir brukt som fellesbeite for gardane på Seljeset og Nygård. Det er i alt 8 bruk som sender buskapen sin på beite i dalen. Eg var heldig å trefte nokre av dyra, slik at eg fekk tatt bilde av dei :-).

Når ein er komt eit stykke inn i dalen og har gjordt unna det meste av stigninga  kan det være godt å setje seg ned og kvile litt. Her er det tillaga med benk så det er berre sesse seg godt tilrette.  Stilt og fredeleg og flott utsikt mot fjella i sør. Nyyyyyt.

 

Eg kom også forbi det som vi før i tida kalla ei grushole. Det gav  assossiasjonar til barndomen. Eg og søskena mine hadde ei grushole i nærheita av heimen. Der bygde oss gardar, veier,bruer, tunneler og hadde store buskaper :-). Det meste laga av ting vi fant i naturen. Og så var det alle dei små bilane :-). No til dags er vel alle «grusholer» sandtak og ungane må ta til takke med ei lita sandkasse.

No flater veien ut og ein er komt til Knutsdalssetra. Her står det berre ein fjøs igjen. Dei fleste av bygningane på setrane i Knutsdalen er tatt godt vare på.

Berre eit lite stykke lenger framme ligg fellessetra Sandgrova. Her var det felles setring  fram til 1997/98. Ei budeie var der i 37 sommre.

Bilde: Sandgrova.

   Bilde: Var ofte av sykkelen for å fange dei gode motiva.

 Her vart det ein liten IQ test. (trur den hadde hengt seg opp litt…….. )

 

Etter at ein har passert Sandgrova er det eit fint og lett stykke inn til Strynesetra. Ei flott seter som litt opp på ein haug. Mange lurer vel på kvifor det heiter Strynesetra her i Hornindal. Men fra gammalt av vart denne setra brukt av stryningane . Da jaga dei dyra gjennom skara og over fjella.

Bilde: Strynesetra med Knutsdalskardet til venstre og Seljesetskardet/Kyrkjeeideskardet til høgre.

Ein har flott utsikt mot fjella rundt heile dalen.  Ein ser: Seljesethornet, «Bjørnen»/Nonsteinfjellet, Kragefjellet/Natakupa, Seljesetskardet/Kyrkeideskardet, Steindalseggja, Knutsdalskardet, Mannefjellet, Langerusthornet og Muldsvorhornet.

Bilde: Seljesethornet og Nonsteinfjellet. Sel og fjøser til åtte bruk står tett i tett på Strynesetra.

Bilde: Kragefjellet og Natakupa bak.

Bide: Her ser ein inn i Botnen. Knutsdalskaret til venstre og Seljesetskaret/Kyrkjeeideskaret midt i. Kort vei over til Stryn.

Bilde: «Bjørnen» / Nonsteinfjellet

 

 

 

Postveien Kjøs – Svor

Nytt innlegg på Den Trondhjemske postvei.

Denne gangen vil eg skrive om den flotte turen det er å gå den gamle ferdselsveien fra Kjøs til Svor, i Hornindal kommune.

Utgangspunktet for turen eg skriv om denne gangen er ved hyttefeltet i Kjøs. Dit kjem du deg ved å ta av RV 15 ved Øyebakken.

   

Det er muligheiter for parkering der turen starter.

Ein går opp bakken mellom hyttene og vidare gjennom feltet. Veien er tydeleg og ikkje til å ta feil av. Ein går veldi nærme hyttene så vis respekt for dei som har fritidsboliger der.

I den seinare tid har kraftselskapet vore og rydda litt skog langs traseen.

  

Langs veien får du glimt av nord Europas djupaste innsjø, Hornindalsvatnet. Også Bjørnaholmen som ligg like vest for Kjøs bru ser ein mellom furuleggane. Er det i dette området sjøormen befinn seg?? Ein ser også bebyggelsen på sørsida av vatnet. Fine heimar med mykje kveldssol. Nærmast her ser vi garden Kjøs.

Første del av turen går i kupert terreng. Etterkvart blir det meir jamn stigning. Underlaget på veien er stort sett veldi bra. Tidvis med full veibredde :-), men enkelte plasser er det litt meir  rås/sti. Også litt steinete og  svaberg.  Det er ikkje vanskeleg å passere verken for gåande eller syklande. Ein må berre vere litt meir forsiktig med kvar ein set foten henn.

  

 

Det er ein del små elver langs ruta så det er muligheiter for å fylle opp flaskene om dei blir tome, eller berre å stikke haudet i grova og drikke.

Når ein kjem opp på høgda får ein flott utsikt. Austover ser ein  mot Kjøsapolljen og fjella inn i fjorden. Vestover ser ein Hornindalsvatnet og mot Holmøyane på sørsida av vatnet og Heggjabygda på nordsida av vatnet.

Den dagen eg gjekk denne turen var det ikkje noko særlig fotoveir. Det vart ikkje blå himmel og blått vatn og sol i fra alle kanter. Men ta turen du og, å knips dine eigne blinkskudd. For det er det gode muligheiter for.

Når ein kjem litt vidare kjem til garden Kongsvik, i daglegtalen kalt «Myra». Her går postveien heilt i utkanten av dyrka mark. Ein ser lett der det er trakka, så følg stien. På bildet ser ein fra venstre fjella Kviteggja, Navelsakerfjellet, Navletuva (den minste tuva midt på bildet) , Høgefjellet og litt av Snøtuva.

Når ein har gått litt lenger kjem ein opp på Halsen (Kjøsahalsen). Her har Hornindal il turbok. Her er det muligheiter for å ta seg ein pust i bakken. Fint når det er laga til med kvileplasser. Her kan ein til og med ta ein liten «snap nap» 🙂

Når ein no går vidare så går det unndabakke. Ein ser snart Hornindalsvatnet igjen og ein kjem til ein knapp sving.

Her ifra er det fin utsikt mot bygda Otterdal. Dei måtte i lang tid klare seg uten vei da storm og flo tok veien langs vatnet.  Det har meg ein gong blitt fortalt at i «gamle dager» frakta dei dyra i båt til beite i fjellsida som vi ser til venstre for Otterdal. På kart ser eg at det heiter Nakkebryggja nede ved vatnet. Kansje nokon kjenner historia?

No er det unnabakke og flatt til ein kjem til Svor.  Inn Svorastranda er det tydelege spor etter stormen «Dagmar». Store tre ligg velta over veien. Det er ikkje problem å kome forbi om ein er gåande/joggande. Verre er det om ein har sykkel eller barnevogn med.

  

Bilde 1: Lurer på om det heiter Kleivabakkane her? 

Når ein er komt seg forbi vindfallet er det reine «autostradaen» igjen.

Når ein nærmer seg gulestripa (bilveien) igjen, åpner landskapet seg og ein får fin utsikt mot Grodås, «Sanden» i daglegtalen.  Høgare opp i lida ser ein mot Hjellbakkane og innover mot Hjortedalen.

Her ved veis ende er det også gode parkeringsmuligheiter og eit godt utgangspunkt om ein vel å gå turen andre veien.

 

  

 

Tilrettelagt for parkering for turgåere langs «Den Tronhjemske postvei»

Denne turen er ca 9 kilometer  fram og tilbake. Halva om ein går berre ein vei. Ein nydeleg tur 🙂

Håper du prøver turen. Kom gjerne med tilbakemeldinger.

GOD TUR!!!!!!

 

 

 

 

 

Den Tronhjemske postvei – Rastagota – Langhola

Denne turen har eg gått mange ganger. Og eg anbefaler den gjerne. Detter er ein forholdsvis lett tur på ca 8.5 kilometer. Turen kan lett gåast med utgangspunkt både ved ungdomshuset «Skogstjerna» i Markane og i Vikalida nær Stryn sentrum. Den kan også delast opp dersom ein syns det er langt å ta alt på ein tur.

Tar du utgangspunktet i Vikalida, køyrer du gamle riksveien mot Lindset, til du har passert det siste huset (gult)på venstre side. Der er muligheiter til å parkere ved eit granfelt ved veien( litt forbi det gule huset). Og så går du ca 200 meter tilbake og ser ein tydeleg sti/rås gå motebakka. Merka med gule band.

Er utgangspunktet  Skogstjerna i Markane er der gode parkering muligheiter.

Denne gangen har eg gått fra vest mot aust, fra Markane til Stryn, og ruta som eg beskriv er den veien. Deler av denne veien er også fin å sykle. Ein treng da sykkel som er beregna for terreng. Siste del (Langhola) er ikkje anbefalt for sykkel.

Den Trondhjemske Postvei

Med utgangspunkt «Skogstjerna»  går ein grusveien i Sør-Markane til ein kjem til første kryss. Der tek ein til venstre og går rett fra til ein kjem til tunet på Skogtun.

       

 

Bilde 1: Ta til venstre i krysset ved vatnet. Bilde 2: Gå på venstre side av løa.

Der kan du gå på venstre sida av løa, og heilt i kanten av dyrka mark, rett fram til ein kjem til ei grind. Ta til venstre gjennom grinda og du er komt inn på «Den Tronhjemske postvei».

        

Bilde 1: Skilt som viser Den Tronhjemske postvei.  Bilde 2: Garden Skogtun 

Har tidlegare hatt innlegg om «Den Tronhjemske postvei» ( sjå innlegg fra mars). Vil likevel nemne at det er eit behageleg underlag å gå/jogge/ sykle på.

Eit godt tips er å ta av seg på beina og gå barbeint. Senk skuldrane det siste hakket ned, rett ryggen og bruk pusten. Stillheita på denne turen er også verd å merke seg.

Veien har, som namnet tilseier, vore ei viktig ferdselsåre i tidlegare tider. Posten kom til Faleide med båt og vart frakta med bud vidare gjennom Markane, mot Hellesylt, Stranda og vidare til Trondheim.

Dessverre er det lite skilting av stadnamn langs traseen. Hadde det vore skilta med stadnamn,kunne det ha bidratt til at historia var meir levande. Men ein finn mykje informasjon på nettet.

     

Bilde 1: Moldbrekka, der har det angiveleg foregått eit postran. Bilde 2: Austenden av Langesetvatnet og utsikt mot Gulekoppen og Karifjellet.

Ein nærmer seg Langeset og der tek denne turen av fra «Den Tronhjemske postvei».  Postveien tek no til høgre , mens denne turen tek av til venstre og mot riksvein. Ein passerer eit vått parti, men der er lagt ut paller så ein kjem seg fint over. Her går ein nær bustadhus, så ta hensyn og vis respekt for privat grunn.

   

Bilde 1: Ta til venstre i dette krysset.  Bilde 2: Stryn Mek. Verksted og Statoilstasjonen.

 No går ein eit lite stykke på hovudvein. Forbi Statiolstasjonen og til krysset til Stryn Nærinsgpark.

  .

Bilde 1: Ta av til venstre i krysset til Stryn Næringspark.  Bilde 2: Her er det muligheiter for å ta ein pause.

Ein går no på den gamel riksveien gjennom Stryn Næringspark. Her ser ein fleire bedrifter som har etablert seg med sin virksomheit og mange har sin arbeidsplass her. Det er til tider stor aktivitet og ein del «ombygging» av veien. Før var det gjennomkøyring med bil heilt til hovudveien. No når Stryn Pukk utvider sitt masseuttak er det  stengt  forbi pukkverket. Da blir skogsveien lagt om. Ein kjem seg no innpå ved å ta til venstre i krysset rett før crossbana. Ein fortset da over Skarsmyra, der det no blir opparbeida nye industritomter, og ein kjem inn på skogsveien heilt i enden av myra.

                                                                                                      Krysset ved crossbana.

 

RASTAGOTA

Dette er namnet på skogsveien som går fra «Tjuvahola» og til Øvreberg. Denne skogsveien starter rett bak masseuttaket til Stryn Pukk. Det blir etter kvart litt omlegging av denne skogsveien. Fremdeles er det mulig å gå heilt til «Tjuvahola».

 

                                                                          Krysset ved «Tjuvahola» rett bak masseuttaket til Stryn Pukk.

      

Dette er ein traktorskogsvei og her er ein del aktivitet med skogsdrift. Dette vil naturligvis enkelte tider setje spor etter seg. Men også her er det eit behageleg underlag å gå på.  Det er lite stigning på denne veien og enkelt å finne fram.

Ein plass kan det kansje være litt tvil om veien vidare. Når ein kjem til ei lita grov (elv) som går over traseen, skal ein ta til venstre opp bakken.

                                                                                    Ta til venstre krysset ved denne grova/elva

Når ein nærmer seg Øvreberg, kjem ein til ein lunneplass. Da blir det fin grusvei ned til tuna på Øvreberg.

 

                                                             Bilde 1: Fin utsikt mot fjorden. Bilde 2: Veien går gjennom beite så vis varsemd.

Når ein har gått gjennom tuna på Øvreberg og kjem til krysset ved postkassestativet tek ein til venstre. Her føl ein bilveien  opp bakkane til Vinsrygg. Det er ein imponerande utsikt mot fjorden og bygdene rundt.  Trur dei som bur på Bergsida  kan leve berre av utsikten.

LANGHOLA

    

 

Bilde 1: Her starter veien til setrane på Tverrfjellet.  Bilde 2: Skilt som tydeleg fortel at bilister skal betale bomavgift.

Her på toppen av Vinsrygg starter setreveien. Dette er bomvei og dei som bruker bilen må betale for seg. Bruker du apostelenes hester kan ein sytalaust gå vidare. No har ein utsikt mot Stryn sentrum, Mindresunde, Oppstrynsvatnet og Flo med fjellet Rindalshynja i bakgrunnen.

Ein går no på setreveien eit lite stykke. Gå forbi den gamle lada og ta så til høgre innpå ein skogsvei. Føl den heile tida til høgre og ein kjem snart innpå ein sti/rås som går unnabakke.

 

Bilde 1: Gå forbi denne gamle løa. Bilde 2: Hold til høgre og unnabakken.

   

 

Bilde 1: Her går stien/råsa unnabakkjen.  Bilde 2: Fin benk å ta ein pause på og nyte utsikten.

Når ein har passert denne gamle fjøsen tek ein til vestre. Da er der tydeleg sti/rås unnabakkjen heilt til du kjem til bilveien i Vikalida. Denne veien er merka med gule band.

    

                                                                                       No er ein komt til bilveien i Vikalida.

 

 

 

                                                         Slik ser starten på turen ut om ein tek utgangspunktet i Vikalida

 

                                        TA TUREN DU OG. SENK SKULDRANE, RETT RYGGEN, BRUK PUSTEN. GOD TUR 🙂

 

 

 

 

 

 

Rastagota

Langhola

Gamle Maursetveien

No er det deilig vår ute. Og med vår følger også store temperatur forskjeller. Vi har hatt eit fantastisk veir sia påske. Temperaturer som nesten har tatt pusten fra oss. Men no har det blitt forandring. Nordvesten er kald og siste dagane har snøelingane gått i liene rundt oss på alle kanter. Naturen og alt som kjem opp av jorda om våren kan nok få seg eit sjokk. Håper at frosten ikkje gjer skade på alle desse små vekstane no i tidleg fase.

  

Eg fortsetter å skrive om turer i lavlandet og i mitt nærområde. Og mitt element er skogen :-). Ingen ting gir meir ro for kropp og sjel enn ein tur i skogen.

Eg velger også for denne turen å legge startpunktet  til ungdomshuset «Skogstjerna» i Markane. Her er det gode parkeringsmuligheiter så bilen blir ikkje ståande i  veien for nokon.

Første del av turen går ein på asfalt og i lett unnabakke. Trafikken er ikkje så veldi stor så det går fint å finne roen fra første steg, (dvs når ein har komt seg trygt over riksveien). Det er mykje å få auge på når ein tek seg tid til det.

Det er snart 20 år sidan skulen i bygda vart lagd ned, men skuleskilt har vi enda……

Når ein kjem ut der som det heiter «Langeflata» ser ein eit felt som fekk store skader i stormen «Dagmar». Utruleg mykje skog vart rasert, men grunneigaren har fått rydda opp. Etter at  mykje skog vart vekk, har ein fått utsikt mot øverste tuna  i Hatledalen og mot Navelsaker, på andre sida av Hornindalsvatnet.

Ein fortsetter på den asfalterte veien forbi garden Dalane og kjem snart til Dalebrua. Etter at ein har passert den, og før ein kjem til saga, tek ein til høgre. (midt på bildet). Her kan det også være mulig å parkere ein bil. I så fall, køyr godt ut av veien 🙂

Denne veien vart bygd tidleg på 1900-talet. Det var folket på Maurset som bygde veien, det meste på dugnad. Det vart arrangert veibasar og inntekta fra basaren gjekk til veiprosjektet fra Maurset til Dalane. Dette i forbindelse med at riksveien gjennom Markane vart ferdig. Tidlegare hadde folket på Maurset hatt veg til Øyane, men all handel og vandel føregjekk på Faleide.  Denne veien vart bygd for å korte ned reisetida med hest og vogn eller slede. Denne veien var i bruk heilt til byrjinga av 70-åra.

Med ein gong ein kjem ut av asfalten er ein i «storskogen». Og det er berre å ha åpne sanser.

Ein går forbi rørgata som kjem fra Svingesetvatnet. Der renn det  mykje vatn  til kraftstasjonen som står heilt ned i dalbotnen. Den vart tatt i bruk i 1920. Rørgata går langs med veien eit lite stykke oppover. Så dreier veien meir mot nordvest.

Det er ikkje så mykje stigning på denne turen. Utgangspunktet  ligg på ca 210 moh.  Stigninga er på første del av gamleveien. Etter kvart flater terrenget ut. Ved Maursettjønna er ein komt opp i ca 310 moh.

Når ein har gått opp bakkane eit stykke kjem ein til ei grind. I dag når eg gjekk turen, var ikkje grinda sett i, men om den er det så er det ei opplagt sak at ein MÅ late den att etter seg.

Er ein på tur, let opp ei grind/led, så MÅ ein også late den att etter seg.

Underlaget på veien er deiligt å gå på. Mjukt og godt. Enkelte plasser kan det være ein del vatn, men kva gjer no det når ein er ute i skogen. Det er eit ypperleg terreng å jogge i.

Eg kjenner ikkje så mange namn langs denne veien, men eit par har eg snappa opp. Dette bilde er fra «Leirhola».

Når ein har passert Leirhola og terrenget flater enda meir ut, kjem ein til eit granfelt der granleggane er kvista opp. Skogsbotnen i granfeltet er som det finaste stoveteppe. Ein får lyst til å legge seg ned og berre la verden gå sin gang og ta livet med ro.

«Merkjingshåjen» er eit anna namn som eg har høyrt. Dette namnet kjem truleg av at grensa/merkje mellom eigedomane i området  står opp på ein haug like ved veien.

Når ein nærmer seg der veien slutter i dag, dvs der den kjem opp på bilveien igjen, så er den delvis flislagt. Det gjer at den er tørr og fin sjølv om det er mykje nedbør. Veien kjem inn på bilveien ved Maursettjønna.  Da åpner landskapet seg og ein ser mot Gulekoppen og  austover mot Gryta. Ein er no på ca 310 moh. Her står det  ein fin liten benk så ein kan ta ein pause før ein set kursen innatt i skogen :-).

   

Mange er opptatt av at det skal være utsikt der ein går. På denne turen er det ikkje så mykje ein ser, anna enn skog, men det er ein heilt fantastisk ro på denne veien. Her kan ein tenkje dei store tankane eller berre la homla suse. Og om veiret er ruskete og kaldt, er det mildare og stillare i skogen. Om det bles, stopp opp og høyr kor det knaker i dei store furutreea……. Eg var så heldig å få sjå ein orrefugl fyke opp da eg stod og høyrde kor treea knaka.

Denne turen er ca 5,5 km tur/retur Skogstjerna. Det er ein tur som eg anbefaler om ein berre skal ha seg ein rusletur i fred og ro eller om ein skal ha seg ein skikkeleg treningstur. Det er også mulig å sykle denne veien om ein har sykkel for slikt terreng.  OG ikkje minst, ein tur som er fin for barna. Tenk alt det spennande ein ser i skogen. La fantasien  flyte 🙂

PRØV TUREN ENTEN SOM SØNDAGSTUR ELLER SOM EIN AVSLAPPANDE KVELDSTUR.

 

 

 

 

 

 

 

 

Sykkeltur på fin grus- og skogsvei

Søndag da sola skein på det varmaste, tok eg sykkelen min og trakka av gårde. Målet var å sykle på ein lite trafikkerte vei, og valget falt på det som var nærast. Grusveien i Sør-Markane. Eg starta heime på tunet, men eit naturleg utgangspunkt for andre er ved ungdomshuset «Skogstjerna»,som ligg ca 10 kilometer vest for  Stryn sentrum . Der er det god parkering og der startar grusveien.

Eg hadde bestemt meg for at eg ville sykle bygdeveien til Flore, ta av på veien til Nybø og så inn på den FLOTTE skogsbilveien som ligg der. Var spent på korleis skogsveien var, for sist eg var der så var det store ødeleggelser i veibana etter flom. Men der var alt på stell og ingen teikn til flomskade.

Terrenget på turen er veldi variert. Starter ein ved «Skogstjerna» er ein på ca 210 moh. Turens høgaste punkt er ved elva «Kvithella» da er ein komt opp i ca 380 moh.

Her i krysset ved Langesetvatnet held ein til høgre.

Ein sykkler forbi Myrhaug, Bruheim, Kroken, Haugen (ser ein ikkje fra veien), Løkjen, Flore og Gjeilane. Dette er flotte gardstun og heimer som ein ikkje ser når ein køyrer riksveien gjennom Markane.

Ein passerer eit gammalt møbelverksted på veien. Her har det  blitt laga mange kjøkkeninnredninger og trapper  opp gjennom åra.

Her i «Florekrysset», ved det flotte busskuret,som gir ly til skulebarna når dei venter på skulebussen, tek ein til venstre vidare utover gjennom tunet på Flore.

 

Ved krysset der skogsbilveien starter er det god parkering.  Her er også eit fint utganspunkt om ein ikkje vil sykle heile turen fra «Skogstjerna», eller om ein vel å gå/jogge.  Når ein kjem inn på skogsbilveien begynner stigninga.

Entreprenøren (Ola og Oddvar Sætren) som bygde denne veien, som i daglegtalen blir kalle «Randaskogveien», fekk på slutten av 1990-talet  tildelt miljøprisen. Dette for det flotte arbeidet som vart gjordt angåande bygginga og oppatt pussinga rundt anlegget. Denne prisen var landet første miljøpris som vart tildelt ein skogsbilvei. Prisen vart overrekt av daværende fylkesmann Oddvar Flæte,  tilstades var også representanter fra Departementet og fra Stryn kommune.

 

Veien er lagt så fint i terrenget og det går som ein leik å plukke høgdemeter :-).  Underveis på denne turen vil ein tidvis sjå parti med veldi kvit stein. Som her på vei til «Isakelida». Her er dekke på veien like kvit som snøen i fjella bak Navelsaker og på Kyrkjefjellet som vi ser i bakgrunnen.

         

Når du er komt opp på «Nybøkleiva» da er du snart på det høgaste punktet. Her er det ein stor lunneplass for tømmer.  Ein gammal avdanka snøplog står her og nyter stillheita  og venter på forbipasserande 🙂 No flater terrenget  ut og ein får kvilt lårmuskelaturen.

     

Her ved elva «Kvithella» er turens høgste punkt. Ca 380 moh. Denne elva gjekk over sine bredder under siste storflaum. Da vart det store ødeleggelser på veien, men det er rydda fint oppatt.  Om ein tek turen i roleg tempo er her mange muligheiter for å setje seg og nyet stillheita eller som her, elvasusen. Det er fleire plasser laga til benker som flittig kan brukast.

Denne turen kan også gjerast uten sykkel. Men kansje ein vel lang tur om ein skal gå heilt til endes. Fra «Skogstjerna» og heilt fram der veien stopper er det 10 kilometer. Det er gode parkeringsmuligheiter der som skogsbilveien starter (ved bommen).

Når ein tek denne turen ser ein fjella og bygda Markane fra ein vinkel som sikkert er ukjent for mange.

Underlaget på veien er berre heilt fantastisk. Faktisk så er denne skogsbilveien i betre stand enn den kommunale veien gjennom Sør-Markane.

  

 

Når ein nærmer seg enden på veien får ein utsikt over Hornindalsvatnet og gardane i Kongsvik. Midt i mot ser ein bygda som lenge måtte klare seg uten vei, etter naturens herjinger, Otterdal.

   

 

Heilt på tampen av veien går den fra ein lunneplass bratt unnabakken og ned mot «jølet». Dette siste stykket er så bratt at da er det ikkje klasifisert til skogsbilvei, men traktorvei :-). Likevel fult brukbar.

 

 

Bygda Navelsaker ligg fint til i sola på andre sida av Nord Europas djupaste innsjø.

No er vi komt til veis ende og det er berre å snu nasen heimover igjen. Faktisk så er det like langt tilbake. Og det går både oppover og nedover bakke :-). Husk å heve blikket og nyt naturen, stillheita og roen.

 

Om utgangspunktet er «Skogstjerna» og du parkerte der, så er du snart i «mål» når du ser dette nydelege motivet. Her er det også muligheiter for å kunne avkjøle seg med eit bad. Husk berre på å ta med alt søppel heim. Da er det ryddig og pent til neste gang du kjem eller nokon andre har lyst å stoppe. Å ta med søppel gjeld sjølvsagt på heile turen og alle andre turer.

 

GOD TUR. NYT DEN VAKRE NATUREN.